Wederom ontgoochelt Modiano niet. De nachttrein als metafoor van herinneringen en kortstondige ontmoetingen.

Ik hou van de weemoed en melancholie die zijn zinnen oproepen, het flaneren langs de straten in een mistig Parijs. Prachtig boek.

Hij liep door de Dieffenbachstrasse. Er viel een stortregen, een zomerbui die langzaam in hevigheid afnam terwijl hij verder liep, zo veel mogelijk schuilend onder de bomen. Hij had heel lang gedacht dat Margaret dood was. Daar is geen enkele reden toe, nee, geen enkele reden. Zelfs in het jaar waarin wij allebei werden geboren, toen deze stad vanuit de lucht gezien één grote puinhoop was, bloeiden er seringen in de tuinen tussen de ruïnes. De lange wandeling had hem vermoeid. Maar voor één keer voelde hij zich volmaakt kalm, in de zekerheid te zijn teruggekeerd naar de exacte plaats vanwaar hij ooit vertrokken was: dezelfde plek, hetzelfde tijdstip en hetzelfde seizoen, zoals twee wijzers die om twaalf uur ’s middags op de wijzerplaat samenkomen. Hij leek te zweven, en luisterde als in een roes naar het gejoel van de kinderen op het plein en het geroezemoes van de gesprekken om hem heen. het was zeven uur. Rod Miller had gezegd dat je altijd nog heel laat in haar boekhandel terechtkon.