In het Toneelhuis een mooie voorstelling gezien, een monoloog naar het boek van Jeroen Brouwers. Dirk Roofthooft is Brouwers ten voeten uit, hijgend, strompelend,pratend…
De dictie van de tekst is aangrijpend, met fluisterstem en dan weer luid tierend. Het verblijf in een jappenkamp is een onheelbare kwetsuur, een litteken op Brouwers’ ziel. Roofthooft zet een glansprestatie neer, op het einde van de voorstelling is hij letterlijk op, en tot tranen bewogen. Hoe te voelen, wat nog voelen…
Een onbeantwoorde vraag, visueel vorm gegeven in een pakkend eindbeeld, de glinsteringen op de decorwand en op het personage, als wervelende glimwormen, waterglinsteringen, gevoelens op zoek naar…
Het theaterjaar 2018 is alvast met een topper begonnen.